مورچه

 محققان دانشگاه کالیفرنیا با مطالعه بر روی چگونگی درک مورچه ها از مرگ یکدیگر دریافتند که مورچه ها قادرند با سرعت از گسترش بیماری در میان زیستگاه خود جلوگیری کنند.  

مطالعات نشان می دهد زمانی که مورچه ای می میرد، هم آشیانه او به سرعت مورچه را از لانه خارج می کند تا به این شکل خطر سرایت بیماری به کل آشیانه مورچه ها را کاهش دهد.

اما چگونگی تشخیص دادن مرگ یک مورچه توسط هم آشیانه ای او امری است که زیست شناسان را به تحقیقات گسترده ای وا داشته است بر اساس یک نظریه مورچه ها پس از مرگ ماده ای شیمیایی از خود ساطع می کنند که در اثر هوازدگی و تجزیه ایجاد شده و مورچه های دیگر با دریافت این سیگنال از مرگ هم آشیانه خود آگاه می شوند.

اما اکنون زیست شناسان دانشگاه کالیفرنیا که در حال مطالعه بر روی مورچه های آرژانتینی به سر می برند موفق به ارائه شواهدی جدید شده اند که مکانیزمی متفاوت را از آنچه در پس فرایند جداساختن مورچه های مرده از آشیانه قرار دارد نشان می دهد.

تمامی مورچه ها چه مرده باشند و چه زنده به صورت مداوم از علائم شیمیایی مرگ برخوردارند با این تفاوت که مورچه های زنده این سیگنالها را به همراه سیگنالهایی به نشانه حیات انتشار می دهند زمانی که مورچه ای می میرد سیگنالهای حیات در وی ناپدید شده و تنها سیگنالهای مرگ را منتشر می کند.

به گفته محققان به همین دلیل مورچه های مرده به سرعت شناسایی و به گورستان آشیانه منتقل می شوند به بیانی دیگر آنچه مورچه های دیگر را از مرگ مورچه ای آگاه می کند انتشار ماده ای شیمیایی جدید و خاص نبوده و در واقع نبود سیگنالهای حیات در مورچه ای از مرگ آن موجود خبر می دهد.

بر اساس گزارش بی بی سی، محققان معتقدند درک درست از سیستم تشخیص مورچه ها از مرگ می تواند در ارائه استراتژی جدید و سازگار با محیط زیست به منظور مقابله با آفات موثر باشد.